Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 290/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

E. W.

W dniu 05.03.2024 roku około godz. 10:00 w Szkole Podstawowej nr (...) w G. W.. poprzez mocne chwycenie za rękę M. Ż. lat 9 naruszyła nietykalność cielesną małoletniej.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2024 r. oskarżona E. W. pracowała w Szkole Podstawowej nr (...) w G. W.. przy ul. (...) jako nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej.

W marcu 2024 r. pokrzywdzona M. Ż. uczęszczała do w/w szkoły do trzeciej klasy. Nie miała ona zajęć z E. W.. Jej wychowawczynią była A. O..

Pokrzywdzona trenuje akrobatykę. Jest dzieckiem bardzo wysportowanym.

W dniu 05.03.2024 r. w/w szkole podczas długiej przerwy M. Ż. nabiegając na ścianę odbijała się od niej kopiąc ją oraz podnosząc nogę opierała ją o ścianę. Miało to miejsce w wąskim i długim korytarzu. Przebywała na nim około setka dzieci.

Dyżur wówczas pełniła oskarżona E. W. oraz D. K..

Zgodnie z regulaminem nauczyciela dyżurnego do obowiązków nauczyciela dyżurnego należy m.in. zapewnienie uczniom bezpieczeństwa podczas przerwy i przed lekcjami, eliminacja zauważonych sytuacji zagrażających temu bezpieczeństwu, aktywne pełnienie dyżuru poprzez reagowanie na niebezpieczne, zagrażające bezpieczeństwu uczniów zachowania oraz dbanie, aby uczniowie nie dewastowali ścian.

D. K. podeszła do pokrzywdzonej i zwróciła jej słownie uwagę odnośnie odpowiedniego zachowania się podczas przerwy. M. Ż. nie zareagowała. Po chwili podeszła do niej i słownie zwróciła uwagę pokrzywdzonej E. W. z prośbą o odpowiednie zachowanie. Z uwagi na brak reakcji oskarżona dotykając jej ramienia zwróciła się do niej z pytaniem: czy w domu zachowuje się tak samo? Poprosiła ją także żeby odsunęła się od ściany i właściwie zachowywała się w szkole. Następnie zadzwonił dzwonek kończący przerwę i M. Ż. udała się do swojej klasy.

Podczas lekcji pokrzywdzona nie skarżyła się na żadne dolegliwości czy też ból. Nie rozmawiała także o w/w zdarzeniu z wychowawczynią A. O..

W dniu zdarzenia niesprawny był monitoring szkolny, z uwagi na awarię w postaci braków w dostawie prądu.

Pokrzywdzona aktualnie uczęszcza do (...) Szkoły Podstawowej o Profilu Artystycznym na ul. (...) w G. W..

wyjaśnienia oskarżonej E. W.

k. 60-61,

częściowe zeznania świadkini R. K. (1)

k. 61-62, 4-5,

zeznania świadkini D. K.

k. 77-78,

zeznania świadkini A. O.

k. 78-79,

zeznania świadkini M. Z.

k. 80-81,

zeznania świadka L. C.

k. 81-82,

częściowe zeznania świadkini M. Ż.

k. 88

zeznania świadka R. K. (2)

k. 116,

dokumentacja szkolna wraz z regulaminem nauczyciela dyżurnego,

k. 116, 26, 38, 71-74,

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

E. W.

W dniu 05.03.2024 roku około godz. 10:00 w Szkole Podstawowej nr (...) w G. W.. poprzez mocne chwycenie za rękę M. Ż. lat 9 naruszyła nietykalność cielesną małoletniej.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 05.03.2024 roku około godz. 10:00 w Szkole Podstawowej nr (...) w G. W.. oskarżona poprzez mocne chwycenie za rękę M. Ż. lat 9 naruszyła nietykalność cielesną małoletniej.

zeznania świadkini R. K. (1)

k. 61-62, 4-5,

częściowe zeznania świadkini M. Ż.

k. 88,

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.

wyjaśnienia oskarżonej E. W.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej, albowiem są one spójne, logiczne oraz korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie, w tym przede wszystkim z zeznaniami D. K. oraz A. O..

E. W. w sposób szczegółowy opisała przebieg całego zdarzenia jaki miał miejsce na korytarzu w czasie długiej przerwy. Jej wyjaśnienia w tym zakresie pokrywają się z opisem przedstawionym przez D. K. oraz A. O.. Warto jednak zaznaczyć, że pomimo tego, że w/w osoby w sposób trochę odmienny przedstawiły powód zwrócenia uwagi pokrzywdzonej odnośnie odpowiedniego zachowania się to w ocenie Sądu w/w okoliczność w żaden sposób nie wpływa na ich wiarygodność.

Oskarżona podała, że pokrzywdzona nabiegała na ścianę oraz odbijała się od niej /k. 60/. D. K. zeznała, że pokrzywdzona "jakby z wykopu, obrotu kopię w ścianę" /k. 77/. Natomiast A. O. podała, że M. Ż. podnosiła nogę i opierała ją o ścianę /k. 78/. W ocenie Sądu wpływ na to miało nie tylko miejsce zdarzenia, tj. długi i wąski korytarz szkolny, ale także ilość przebywających dzieci, która wynosiła około setki oraz okoliczność, że miało to miejsce podczas długiej przerwy, a więc w czasie hałasu, kiedy to następuje największe skupisko dzieci, które dodatkowo szybko przemieszczają się z jednego miejsca na drugie. Nie bez znaczenia jest także fakt, że dyżur pełniły wówczas tylko dwie osoby, tj. oskarżona oraz D. K.. Tym samym, z uwagi na zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim przebywającym tam dzieciom nie skupiały się one tylko i wyłącznie na pokrzywdzonej. Musiały bowiem nadzorować wszystkie dzieci. W związku z powyższym każda z w/w osób musiała widzieć jedynie część zachowania się pokrzywdzonej, a nie całe jej zachowanie. Konsekwencją tego jest przyjęcie, że wdziały one zdarzenie w różnych fazach. Warto w tym miejscu zacytować zeznania D. K., która podała, że po zwróceniu uwagi pokrzywdzonej "(...) wycofałam się w stronę klatki schodowej" /k. 77/. Wynika z tego jednoznacznie, że świadkini nie mogła widzieć całego zdarzenia, gdyż wówczas była obrócona plecami do pokrzywdzonej.

Warto także podkreślić, że czynność nabiegania i odbijania się od ściany oraz kopanie z obrotu w ścianę może wydawać się, biorąc pod uwagę w/w okoliczności czynnościami podobnymi, które związane są z podskakiwaniem oraz uderzaniem nogą w ścianę. Ponadto A. O. podała także, że w dniu zdarzenia jak M. Ż. nie udało się położyć nogi o ścianę "(...) wtedy odbijała się i musiała dobić tę nogę" /k. 78/. Dodała także, że "(...) jak zadzierała nogę do góry to musiała wykonać taki półobrót" /k. 79/.

Abstrahując od powyższego i nawet przyjmując wersję przedstawioną przez pokrzywdzoną i jej matkę zgodnie z którą M. Ż. podnosiła nogę i dotykała ściany to w ocenie Sądu takie zachowanie także stanowiło podstawę do zwrócenia uwagi pokrzywdzonej. Jest to niewątpliwie zachowanie, które może stwarzać niebezpieczeństwo nie tylko dla pokrzywdzonej, ale także dla innych dzieci przebywających wówczas na korytarzu. Jest także sprzeczne z regulaminem nauczyciela dyżurującego.

częściowe zeznania świadkini R. K. (1)

Sąd uznał w większości za wiarygodne zeznania świadkini, albowiem są one spójne oraz logiczne. Decydujące znaczenia ma tu jednak okoliczność, że nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a o całej sytuacji dowiedziała się z relacji pokrzywdzonej.

Warto jednak zaznaczyć, że jej zeznania stoją w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej w zakresie tego jak zachowywała się córka podczas długiej przerwy. R. K. (1) podała, że z jej relacji dowiedziała się, że jedynie opierała nogę o ścianę dotykając ją. Dodała, że córka nie robiła szpagatów. Natomiast M. Ż. zeznała, że podnosiła nogę. W ocenie Sądu mogły one wynikać z upływu czasu oraz niedokładnego przekazania przez córkę przebiegu zdarzenia.

zeznania świadkini D. K.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkini, albowiem są one spójne, logiczne oraz korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie, w tym przede wszystkim z wyjaśnieniami E. W. i zeznaniami A. O..

D. K. w sposób szczegółowy opisała zdarzenie jakie miało miejsce w przedmiotowym dniu. Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby odebrać im walor wiarygodności. Takiego wniosku nie można wyciągnąć jedynie z okoliczności, że jest koleżanką z pracy oskarżonej. Gdyby przyjąć taki sposób rozumowania to automatycznie należałoby odebrać wiarygodność zeznaniom R. K. (1) jedynie z tego powodu, że jest matką M. Ż..

zeznania świadkini A. O.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadkini, albowiem są one spójne, logiczne oraz korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie, w tym przede wszystkim z wyjaśnieniami E. W. i zeznaniami D. K..

A. O. w sposób szczegółowy opisała zdarzenie jakie miało miejsce w przedmiotowym dniu. Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby odebrać im walor wiarygodności. Takiego wniosku nie można wyciągnąć jedynie z okoliczności, że jest koleżanką z pracy oskarżonej. Gdyby przyjąć taki sposób rozumowania to automatycznie należałoby odebrać wiarygodność zeznaniom R. K. (1) jedynie z tego powodu, że jest matką M. Ż..

zeznania świadkini M. Z.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadki, gdyż są one spójne i logiczne. Nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a jedynie jego przebieg poznała za relacji oskarżonej, pokrzywdzonej oraz R. K. (1).

Dodała także, że zdarzenie nie zostało zapisane na monitoringu szkolnym, z uwagi na awarię prądu, która wcześniej miała miejsca na terenie G. W..

zeznania świadka L. C.

zeznania świadka R. K. (2)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków, gdyż są one spójne, logiczne oraz wzajemnie korespondują ze sobą. Wynika z nich jednoznacznie, że w dniu zdarzenia monitoring nie działał, z uwagi na braki w dostawie prądu.

częściowe zeznania świadkini M. Ż.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej jedynie w zakresie, że w dniu zdarzenia podnosiła nogę i dotykała nią ścianę. Korespondują one bowiem z zeznaniami A. O..

dokumentacja szkolna wraz z regulaminem nauczyciela dyżurnego,

Jej autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby czynić to z urzędu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.

zeznania świadkini R. K. (1)

Sąd nie dał jej wiary w zakresie tego, że po wyjściu ze szkoły M. Ż. trzymała się za rękę. Stoją one bowiem w sprzeczności nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonej, zeznaniami D. K. i A. O., ale także z zasadami logicznego rozumowania. Nie można bowiem przyjąć, że pokrzywdzona w wyniku dotknięcia jej ramienia odczuwałaby taki ból, aby trzymać się za rękę po wyjściu ze szkoły. Należy więc przyjąć, że taka sytuacja nie miała więc miejsca. Natomiast zeznania R. K. (1) zostały złożone na potrzeby przedmiotowego postępowania w celu uwiarygodnienia zeznań córki.

Nie bez znaczenia są także jej zeznania w zakresie tego, że jak zobaczyła wychodzącą ze szkoły córkę trzymającą się za rękę to to nie zareagowała i nie zapytała się córki z jakiego powodu trzyma się za rękę. W ocenie Sądu naturalnym odruchem każdego rodzica jest zapytanie się od razu co się stało i ustalenie z jakiego powodu dziecko odczuwa ból. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca, gdyż pokrzywdzona w rzeczywistości nie trzymała się za rękę wychodząc ze szkoły.

częściowe zeznania świadkini M. Ż.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie przebiegu zdarzenia. Stoją one bowiem w sprzeczności nie tylko z wyjaśnianiami oskarżonej, ale także z zeznaniami świadków w osobach D. K. i A. O..

W związku z powyższym nie można przyjąć, że pokrzywdzona została mocno złapana za rękę oraz szarpnięta w wyniku czego podczas lekcji trzymała się za rękę, która ją bolała. Gdyby rzeczywiście taka sytuacja miała miejsce to niewątpliwie prowadząca lekcję A. O. zauważyłaby taką sytuację. Natomiast według niej pokrzywdzona zachowywała się naturalnie oraz nie tylko nie zgłaszała żadnych stanów bólowych, ale także nie trzymała się za rękę. Ponadto nie można także przyjąć, że M. Ż. nie zgłosiłaby w/w sytuacji wychowawczyni, gdyby rzeczywiście odczuwała ból. Tym bardziej, jak zeznała matka, po wyjściu ze szkoły jej córka także trzymała się za rękę, a więc w dalszym ciągu musiała odczuwać ten ból. Poza tym A. O. nie była dla niej anonimowych i nieznanym nauczycielem, a wychowawczynią, która sprawowała nad nią nadzór od dłuższego czasu. W związku z powyższym w ocenie Sądu, gdyby rzeczywiście pokrzywdzona odczuwała ból czy też inne dolegliwości związane z przedmiotowym zdarzeniem to niewątpliwie zgłosiłaby to swojej wychowawczyni lub też innej osobie, np. pielęgniarce szkolnej, tak jak miało to miejsce, gdy oparzyła się klejem, czy też gdy bolał ją brzuch. Jest to bowiem sytuacja normalna w szkole, że gdy dziecko ma jakieś dolegliwości, czy też problemy zdrowotne to zgłasza to wychowawcy lub innej osobie pracującej w szkole.

Warto także zaznaczyć, że wpływ na ocenę wiarygodności pokrzywdzonej nie ma opina sądowo-psychologiczna, z której wynika, że jej zeznania spełniają psychologiczne kryteria wiarygodności. Decydującą ocenę w tym zakresie zawsze podejmuje Sąd biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego w sprawie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

I

E. W.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Przestępstwo z art. 217 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym, bowiem penalizacją objęte jest samo zachowanie sprawcy niezależnie od tego, jakie wynikają z tego następstwa. Polega ono na uderzeniu pokrzywdzonego, bądź na innym naruszeniu nietykalności cielesnej. Pojęcie „inne naruszenie nietykalności cielesnej” obejmuje wszelkie możliwe rodzaje ingerencji sprawcy w nietykalność cielesną człowieka, chodzi tu o wszelkie zachowanie, przez które ciało pokrzywdzonego doznaje „dotyku” ze strony sprawcy. Należy jednak zaznaczyć, że podejmowane przez sprawcę działania mogą, lecz nie muszą wywoływać u pokrzywdzonego uczucia bólu. Czyn nie musi powodować żadnych skutków fizycznych i tym samym nie muszą po nim pozostać żadne, nawet nieznaczne i krótkotrwałe ślady na ciele pokrzywdzonego.

Przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej należy do kategorii przestępstw umyślnych, które może być popełnione w obu postaciach umyślności, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i wynikowym.

W ocenie Sądu pomimo tego, że oskarżona kładąc rękę na ramieniu pokrzywdzonej naruszyła jej nietykalność cielesną to w rzeczywistości biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy brak jest możliwość przypisania jej czynu z art. 217 § 1 k.k.

Decydujące znaczenie ma w tym przypadku zamiar towarzyszący oskarżonej przy przedmiotowej czynności. W ocenie Sądu jej zamiarem nie było naruszenie jej nietykalności cielesnej sensu strico, a poprzez położenie ręki na ramieniu jej celem było przede wszystkim zwrócenie uwagi pokrzywdzonej odnośnie odpowiedniego zachowania oraz uspokojenie jej. Tym samym należy przyjąć, że swoim postępowaniem chroniła zdrowie nie tylko pokrzywdzonej, która mogła np. złamać sobie nogę, ale także innych uczniów przebywających wówczas na korytarzu. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że wokół niej była około setka uczniów, a więc prawdopodobieństwo, że zachowanie M. Ż. może stanowić dla nich niebezpieczeństwo było znaczne. Warto także zauważyć, że celem oskarżonej była także ochrona mienia szkoły w postaci ściany. W związku z powyższym nie można przyjąć, że jej zachowanie było w jakikolwiek sposób szkodliwe, a wręcz odwrotnie tj. było społecznie pożądane. Niewątpliwie oczekiwania społeczne zmierzają do tego, aby każdy nauczyciel czy też opiekun reagował na niewłaściwe zachowanie uczniów, a nie bezczynnie obserwował. Poza tym w przypadku wystąpienia niebezpiecznego zdarzenia spowodowanego zachowaniem pokrzywdzonej niewątpliwie odpowiedzialność poniosłaby oskarżona i D. K., które wówczas sprawowały dyżur i opiekę nad dziećmi. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że wcześniejsze werbalne prośby nie przyniosły żadnych efektów. Poza tym panował wówczas hałas i tym samym słowne prośby mogły nie przynosić takiego samego skutku jak np. w klasie w której panuje cisza. Dodatkowo zachowanie E. W. wobec pokrzywdzonej było zgodne z regulaminem nauczyciela dyżurnego.

Na marginesie warto także zaznaczyć, że Sąd rozważał także umorzenie postępowania, z uwagi na znikomą szkodliwą społeczność czynu.

W każdym postępowaniu prawnym, a więc także w procesie karnym, podstawowe znaczenie ma kwestia jego dopuszczalności. W nauce warunki dopuszczalności procesu zwykło się określać mianem przesłanek procesowych, za które uznaje się określone stany czy też sytuacje, z którymi prawo karne procesowe łączy dopuszczalność albo niedopuszczalność postępowania. Praktyczne znaczenie przesłanek procesowych wyraża się w ich funkcji negatywnej, tzn. w postaci istnienia przesłanki ujemnej, rozumianej jako prawna niedopuszczalność postępowania. Wyraża się ona w obowiązku niewszczynania postępowania oraz umorzenia postępowania już wszczętego w zależności od tego na jakim etapie postępowania znajduje się dana sprawa. Jedną z takich okoliczności, która powoduje umorzenie postępowania po rozpoczęciu przewodu sądowego jest przesłanka określona w art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. tj. znikoma szkodliwość czynu. Znikomość społecznej szkodliwości powoduje, że czyn zabroniony nie stanowi przestępstwa (art. 1 § 2 k.k.). Natomiast ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego następuje przez pryzmat kryteriów określonych w art. 115 § 2 k.k.

Nie ulega wątpliwości, że ładunek społecznej szkodliwości konkretnego zachowania się urzeczywistniającego znamiona czynu zabronionego może być większy albo mniejszy, a poszczególne czyny zabronione można ze sobą pod tym względem porównywać. Z tym jednak zaznaczeniem, że dotyczą one jedynie czynu, a nie osoby sprawcy, a więc nie bierzemy pod uwagę dotychczasowego sposobu życia oskarżonego, jego wykształcenia czy też karalności. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2002 r. sygn. akt III KKN 269/01 „Precyzyjne, zgodne z okolicznościami, o których mowa w art. 115 § 2 k.k., ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu niezbędne jest w każdym przypadku, w tym również w przypadku stosowania środków zabezpieczających.” Wynika z tego jednoznacznie nakaz oceny na każdym etapie postępowania karnego zachowania oskarżonego przez pryzmat enumeratywnie wyliczonych okoliczności w art. 115 § 2 k.k. Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania się powinna być więc oceną całościową uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., nie zaś sumą czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych tych okolicznościach.

W przedmiotowej sprawie biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody należy stwierdzić, że czyn przypisywany oskarżonej pozbawiony jest całkowicie cechy społecznej szkodliwości. Natomiast karane są jedynie czyny, które osiągnęły wyższy, niż znikomy stopień społecznej szkodliwości. Chodzi tutaj zarówno o wysokość szkody majątkowej, szkodę o charakterze niemajątkowym, jak i szkodę, która w następstwie zachowania sprawcy grozi danemu dobru. Zachowanie oskarżonej nie spowodowało żadnych obrażeń na ciele pokrzywdzonej. Jej postępowanie w żaden sposób nie wypłynęło na większą szkodliwość czynu. Tym bardziej, że cała sytuacja wynikała za zachowania pokrzywdzonej. A contrario, gdyby pokrzywdzona zachowywała się w odpowiedni sposób to do zdarzenia by nie doszło.

Odnośnie motywacji ustawodawca nie podaje żadnych wskazówek, jak należy ją oceniać. W praktyce ocenia się nie tyle motywację, co dominujący motyw zachowania sprawcy i obejmuje ona całokształt elementów intelektualnych i emocjonalnych kształtujących nastawienie sprawcy i objaśniających dlaczego dopuścił się przestępstwa. Niewątpliwie jako motywację naganną uważa się na przykład działanie z chęci zysku czy też z niskich pobudek. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z taką sytuacją i w związku z tym nie można przypisać oskarżonej jakiejś negatywnej motywacji, która wpływała, by na stopień społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu w sposób odpowiedni zareagowała na niewłaściwe zachowanie pokrzywdzonej. Nie można również przyjąć, że zachowanie oskarżonej charakteryzowało się złośliwością.

Warto w tym miejscu zacytować pkt 1 wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25.01.2000 r., sygn. akt WKN 45/99 zgodnie z którym "Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, który pozbawiony jest cechy społecznej szkodliwości. Tego rodzaju wypadek w postępowaniu karnym należy potraktować analogicznie jak wystąpienie okoliczności określonej w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., tj. "że sprawca nie popełnia przestępstwa". W ocenie Sądu taka właśnie sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd zasądził na podstawie § 4 ust 3, § 17 ust. 2 pkt 1, ust. 7, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. Ł. łączną kwotę 1.594,08 zł tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie na którą składają się następujące kwoty:

- 720,00 zł za pierwszą rozprawę,

- 432,00 zł (144,00 zł x 4 za kolejne rozprawy),

- 298,08 zł podatku VAT,

Łącznie 1.594,08 zł.

III

Z uwagi na okoliczność, że oskarżycielka prywatna została zwolniona z opłaty w kwocie 300,00 zł na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.k. zryczałtowane wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa.

6.  1Podpis